scorsese nin yine alegorik bir öyküyü anlattığı 90 yapımı filmi. de niro nun yanında yine joe pesci var ve ikisinin performansları filmin en iyi kısmını oluşturuyor. klasik bir mafya filminin yanında pisliğin içinde sadakat arayışı gibi mesnetsiz bir argümana sahip film klasik scorsese üslubunda çizgisel bir kurgu ve kronolojik zaman algısı ile ilerliyor. yükseldikçe kirlenen ve batan bir grubun sahte zaferleri ve tarantino stili (yoksa bande a part mı demeli?) olayları groteskleştiren kara mizah unsurları ile teenage eşlikçileri ile b movie seven bünyelere desperado benzeri bir şahika bahşediyor.
tabi bununla birlikte filmin semiyolojik olarak, yahut yan/alt anlamsal zemin anlamında bir tutanağı olmayıp, mafya baronlarına dair katastrofik bir hikayeyi güzel soundtrack ve marinera soslu görüntülerle sunan, godfather pt.iii ile parmak güreşine tutuşan bir gişe manevrası olduğunu; buna mukabil bara giriş sahnesinde harika bir plan sekans örneği içerdiğini de belirtmek gerekir.
