özellikle sonları ile insanın psikolojisini darmadağın eden 1948 yapımı vittorio de sica filmi. rossellini nin 45 de rome, citta aperta ile açtığı izlekten giden filmdeki ağır drama ve hakkaniyet sorunu içinde bocalayan karakterlerin çaresizliğinin naturel ve çiğ işlenişi etkileyici. kimileri yeni gerçekçiliği sorunları sadelikle sunma fakat çözüm getirmemekle suçlar. böyle bir duruma çözüm getirebilecek var mıdır peki?
savaşın hemen ertesinde yıkık ve ekonomik buhranın kol gezdiği roma. işsizlik ve mikro anarşi ile yağmanın kol gezdiği aç sokaklar ve var olmaya çalışan bir ailenin öyküsü. tek umudunu simgeleyen, karısının uğruna beyaz çarşaflarını rehin verdiği bisiklete kavuşmak için yapmadığını bırakmayan antonio ve çaresizliğin acısı
yağmur altında çaresizce nereye sığınmaları gerektiğini bilemeden aramaları ve kilise sahneleri özellikle etkileyici idi. de sica nın ustaca saklanan kamerası, dardan genişe kolayca kayan kamera, saflığı simgeleyen beyaz çarşaflar karşılığı sahip olunan o bisikletin hırsızlıkla kirletilişi temaları ustaca.
dönem politik yapısında komünist-faşist ve demokrat hıristiyan olarak ayrımlanan halk içerisinde kendi ailesinin sorunu yanında hem apolitik hem de dine eğilimsiz çizilmiş baba(evlerinin o fakir boşluğunda asılı duran ikona ve haçlar bu anlamda sanat yönetiminin güzel bir hamlesi olsa gerek) portresi de cesur ve birey öncelikleri açısından iyi yedirilmiş.
baktığı onlarca kilitli bisikletin verdiği umutsuzluğunun yanında, arka köşesinde duran sadece bir tanesinin verdiği umut ışığının tezatlığı ve yenemediğinin safına katılmaya mecbur bırakılma, toplumun sert dişleri arasında bireyin seçim şansının bulunmamasına işaret ediyor.
---olası spoiler ibaresi bitti---
aslında çok daha kapsamlı bir analiz gerektiren bir film elbette ama beni çok üzdü bu saatte o yüzden yapamayacağım sanırım. insanı o güneşin altında kilometrelerce yürümüş gibi bırakıyor, o kadar
