ölüm hak. Hepimiz toprak olacağız. Yine de üzülüyor insan.
Babaannem sabaha karşı vefat etti. Ölüsüne bakmadım hiç morgda. Hep canlı halini hatılrarım. Geceleri rüyamda hep evini görürüm. Meğer gizli gizli gidip geliyormuşum o evde. Kimseye görünmeden.
Babam la görüşmezdik pek. Zor olmuş bana ulaşmaları. Yalova da hastaneye kaldırılmış. Bir pazar günü gittim Fenerbahçe formasıyla beni ve müstakbel eşimi gördü sevindi. Yanından ayrılırken sarılıp öptüm, "seni istanbul a aldıracağım baba" dedim. Bir şey demedi, sadece üstüne öpmek için eğildiğimde canının yandığını anladım "ah" demesinden.
Ertesi gün doktor aradı. "Hemen gelin babanızın durumu kötüleşti" dedi.
Doğum günümde gittim yanına. Bilemedim benim doğduğum gün öleceğini.
Uzak olduğum için hep az üzülürüm sandım. Olmadı az üzülemedim. Babaannem gibi yapar yüzünü görmem sandım. Olmadı cenaze işlerini tek başıma hallettiğim için yıkanırken yanındaydım.
Uyuyordu sanki, dürtsem uyanacakmış sandım. Elimi başına koydum buz gibiydi. Öldüğü iyice işledi kalbime. Az üzülürüm sandım ama, az üzülemedim. Yine de ne kadar üzüldüğümü sakladım.
Cenaze arabasında en sevdiğim hayatımda gördüğüm en güçlü erkeksin diyerek elimi sıktı.
Gurur duydum. şimdiye kadar karşılaştığım en büyük en güzel övgüydü, kadınının gözünde en güçlü olabilmek. Ama o an bilmiyorduki kendimi en güçsüz hissediyordum.
Başımı cama döndürdüm, şimdi olduğu gibi göz yaşlarımı sakladım.
