modern çağın getirdiği bence üzerinde durup düşünülmesi gereken kavramlardandır.
kendiyle barışık olmak elbette güzel bir olgudur, insanın kendi kendisini özünde kabul etmesi ile temel güven duygusuyla ilgilidir.
örneğin bu tip bir insan sokakta yürürken yere düşse eyvah rezil oldum yerin dibine geçtim psikolojisi yerine tüh ulan der geçer hatta yeri gelir kendisi de güler.
bir başka misal vermek gerekirse, aldatılan bir kadın elbette eşinin bu davranışından dolayı aşırı tepki verecek ve bunun yanısıra kendi payı olup olmadığını sorgulayacaktır ama bir süre sonra kendine güvenini bulacaktır elbet temeli sağlam ise.
herneyse bu güzel kavram yediği her boku meşrulaştırmak eksenine kaydıysa artık kendinle barışık olayım derken kendin olmaktan çıkıverirsin. dur bir yavaş, ağır yaşa hayatı. bazem düşün, illa sevdiğini sandığın adamın tek derdi seni yatağa atmakmış olduğunu anladığında yaşayacağın hayal kırıklığından sonra bir ikincisini yaşayınca ağır depresyonun kucağında bulduğunda mı anlayacaksın hayatı.
kendinle barış tabi de kendini bir arasıra tanımlayıver. seni sen yapan neydi? zaten amacı sadece senin bedenin olan erkek kendiyle barışıvermiştir çoktan, hatta yeni avının peşindedir belkide.
kendinle az küs dur, az sorgula. hemen barışmayıver. her sorgusuz sualsiz hemen barışmalarından sonra bir adım daha sen olmaktan uzaklaşıyor musun? yoksa her kendinle barışman seni temiz yaradılışına mı döndürüyor.
eyvah bittim yandım! iki slow parça üç damla gözyaşı bitti.. bu kadar hızlı yaşama, ağır ol; her yaşadığın şeyden ders çıkartamıyor benzerini tekrar yaşıyorsan çevreyi suçlaman da bir yere kadar en sonunda barışacak bir kendinlik bulamazsın.
şehvetperest erkek; sen kendinde misin? barışık mısın kendinle? öyle barışık ol ki yarın birgün eşin , kızın benzer şeyler yaşarsa kabaca davranma bunu yaşatan erkeklere, o senin gençliğindir. kendinle barışık ol!
