sanırım asıl hayal kırıklığını bir gün yaşlanıp, o kırışıklıklarla dolu, buruşuk yüzümüze aynada bile bakmaya cesaret edemezken yaşayacağız. aynalardan ölesiye korkup, ölümü bekleyeceğiz bir köşede... ve unutulacağız! camdan baktığımızda; bir zamanlar o merdivenleri nasıl üçerli beşerli çıktığımızı, o ağaca ne kadar kısa sürede tırmandığımızı, o sokaklarda en güzel kıyafetlerimizle arkadaşlarımızla nasıl gezdiğimizi hatırlayacağız.
asıl hayal kırıklığını artık yaşımızı söylemekten korktuğumuzda, yalnızken ve yaşlanınca yaşacağız, ölümle burun buruna olduğumuzu kabullenince...
