büyükten küçüğe bir sürü hayal kırıklığı barındırır yaşam, neyse ki sonu gelmeyecek gibi süregidenn hayal kırıklıkları yanında, bir sürü mutluluk da getirir.
ilk hayal kırıklığımı, ilk okul döneminde dünyanın en zeki, en güzel çocuklarının biz olmadığımızı, ben ve kardeşlerimden daha güzel ya da zeki bir sürü çocuğun bulunduğunu anladığımda yaşadım.
annem ve babam sık sık kendi aralarında çok şanslı olduklarından bahsedip, çok zeki, çok güzel ve sağlıklı çocuklara sahip olduklarını konuşurlardı.
annem ve babama ve onların söylediği her şeyin doğru olduğuna duyduğum güvenin birazını yitirdiğimde hissettim ilk hayal kırıklığımı..
bu güvenin birazını yitirirken bile çocuk aklım ile onlar için ne kadar özel olduğumuzu farkettim. yıllar sonra geriye dönüp baktığımda bizi yetiştirirken bir sürü eğitim hatası yaptıklarını görüyorum.
ama bir şeyi daha çok kesin ve net biçimde görüyorum, bize duydukları sevgiyi çok güzel yansıtmış ve hissettirmişler. bu sevgi ve beslenmiş özgüven sayesinde bütün eğitim yanlışlarının üstesinden gelebilmiş, gediklerimizi doldurabilmişiz.
Dilerim yıllar sonra bir daha geriye dönüp baktığımda yine aynı yürek huzuru ile, anneme ve babama evlat olmanın hakkını yeterince hissettirebilmiş olduğumu düşünebilirim.
ve ebeveyn olarak yaptığım hataların onarılmaz gedikler açmadığını, bilakis verdiklerim ve beslediklerimle çocuklarımın sağlam ve mutlu insanlar olmasına yeterince katkıda bulunduğuma inanabilirim.
her şey bir yana, dilerim bu iki konuda hayal kırıklığına sebep olmam..
