atalay taşdiken 'in yaşanmış gerçek bir hayat hikayesinden uyarladığı 2009 yapımı hüzünlü bir film. başarılı da bir film. özellikle ayşe rolündeki ufaklığın çaresizlik, sevgisizlik ve yalnızlık sonucu abisiyle kenetlenmiş olması ister istemez iran sineması başyapıtlarından cennetin çocukları 'ndaki kardeş dayanışmasını ve sevgi ağını aklıma getirdi.
filmin hüzünlü yapısı, yıllar evvel yürek dağlamış olan cahit oben 'in canım kardeşim'deki müziklerine nazire edercesine erkan oğur üstadın elinde mana ve derinlik kazanıyor.
--spoiler--
filmdeki küçük fakat manidar düşler, yıldızlara çok uzaklara kadar uzanırken en güzel bir o kadar da etkileyici sahne arkasından geliveriyor. dede, abiyi uzunca kalması koşuluyla gönderdikten sonra ayşe'nin saçlarını kesmeye başlıyor. işte orda mükemmel bir ivme kendiliğinden oluşuyor. korku ve hüzün harmanlanmış vaziyette, saçların kesildikçe yere düşüşüyle ayşe'nin önce suratına sonra küçük ayaklarına yansıyor. ayak parmakları içe çekiliyor, buruşturuluyor korkmak ve hüzünlenmek kavramları minimal sahnede yürek dağlıyor.
--spoiler--
sonuçta, hüzün garantisini çaresizlik temasıyla ajitasyona kaçmadan doğallıktan kopmadan veriyor film. kesinlikle, izlenmeyi hak ediyor.
10 üzerinden 7,5!
