sabah heyecanla uyanırsın, ama o an üzüntünün farkına varırsın.rüya bitmiştir, o sevgilin olma görevinden gitmiştir. kalkarsın, biraz umutlanırsın. en azından yüzünü göreceksindir, tanrıdan biraz mucize bir nebze cesaret dileyeceksindir. her sabah yaptığın gibi, her gün yapamadığın şeyi, artık acımasızca yüzüne vurabildiğin gerçeği bekleyeceksindir.
yola çıkarsın, gideceğin yere çok vardır, farkına varırsın. kulaklığı takmak ta bir çözümdür bu anda, gelişimi kendi elinde olan rüyalar kutmak ta. ikisini de seçersin, yalanlarınla mutlu olmayı yeğlersin. böyle geçer gider yolculuk. kulaklığı kulağından çıkardığın vakit, gerçek hayata hoş gelirsin, sefalar getirirsin. onu beklemeyle geçmeye başlar dakikalar. gelse bir şey olacakmışçasına umutlar, geceden beri yakandan düşmeyen rüyalar biraz seni oyalar. sonra görürsün onu, genelde o seni görmez bile. görse de çok mühim bir olay değildir onun için. senin her gün yeniden doğduğun o anı, o farketmeyerek geçirmeyi tercih etmektedir. senin her gün yeniden doğduğun o anı, o seni her gün yeniden öldüren an yapmayı tercih etmektedir.
gün geçer, hayal kırıklıklarıyla biter. toplamda bir kaç boş cümle belki kurmuşsundur, belki onu yapmayı bile unutmuşsundur. nedir bu kaderin senle alıp veremediği bilmezsin, zira artık kaybedecek bir şeyin kalmadığı yerdesin. ama yine de bir şeyler yapamazsın. yakıştıramazsın kendine. umutsuzca, sanki bir suç işliyormuşçasına korkakça, pişmanca evinin yolunu tutma vaktidir.
sabah yaptıklarını tekrarlamak mantıklı gelir. düşünürsün. gün içinde hayallere ayırdığın vakti düşünürsün. şaşırtıcı ama gerçekleri yaşadığın zamanın 2 katına falan gelir, bu da sana biraz mutluluk verir. avutursun biraz kendini, dışardan bakıp görmeyi denemezsen acınacak halini.
sıradan bir gün olmuştur artık bunları yaşadıkların.
son kez düşünürsün kendi kendine ve isyan edersin şu cümlelerle;
'ne olurdu ki o çocuk olmasaydı? onda bir şeyler bulmasaydı... beni daha önce farkedebilseydi, şans birazcık yüzüme gülebilseydi'
