seni son görüşüm olduğunu biliyordum, muhtemelen sen de bunu tahmin etmiştin.
zaten o gün sen ve ben değildik. sana ihtiyacım yok der gibi bakıyorduk. o gün bir şeyleri çözmüştüm zaten. nasıl bu kadar güçlü durabildiğini. altta kalmış gibiydim. garip bir gündü işte, sen kendini ispatlıyordun, bense kendimi göstermiyordum. çünkü kazanmak istemediğim tek insandın. istesem kazanacağımı biliyordum. ama dedim ya, istemedim. hiç istemedim.
benle değil başka biriyle samimi olmaya çalışıyordun. zaten o gün kamyon çarpmış gibiydim, tabi bunlar güçlenmeden önceydi. hep bir el aradım, bir açıklayan, bir anlatan. neler olmuştu böyle! neler oluyordu? göz göre göre teslim oluyordum birine, zaten hep de olmuştum. ama o beni takmıyordu bile, ve ben yine de devam ediyordum.
oldu, sen başardın sonunda. ve gittin. bir kere bile sormadın. dedim ya, seni son görüşüm olduğunu biliyordum. ben hala buradaydım, bıraktığın yerde. ama bu ben değildim. sonraları öğrendim, bunca zaman tanıdığım sen, aslında sen değilmişsin. tamam özünü değiştiremezsin. ama bazı davranışların, kısaltmaların, lafların. özümsedim onları, hepsi benim oldular. kullandım. merak etme, bende eğreti durmadılar. hem sen de benim laflarımı kullanmıyor muydun bazen? sonra ben sen oldum, yani o kadar da sen olmadım. sadece bazı durumlarda sen oldum. aslında bambaşka biri oldum biliyor musun? şimdilerde uzun zamandır görmediğim birçok kişi sokakta görsem tanımazdım diyor.
demiştin ya, sanki hep vardın falan diye. yeni tanışmamışız diye. bazen bir insanı birkaç ayda çok tanıyabilirsin, bazen yıllarca yanında durursun tanıyamazsın, tanımak istemezsin. demiştim daha önce, bu dünyaya sevgiyle bakan birkaç insan tanıdım. hani onların gözleri bile bir farklıdır, güzel bakarlar. güzel düşünürler. iyi insanlardır onlar. ama bu farklı bir iyilik, tarif edemediğim. sen bana öyle bir bakardın ki mesela, o kadar sevgiyle, kendinden emin, ışık saçardın etrafa. sanırım bir tane daha eklendi bize. yani bilmiyorum, görmediğim biri ama bence sevgiyle bakıyordur. sevdiceğim, iyi biri. iyi insan. sana o kadar benziyor ki, davranışları, içe dönük olması, sevgi dolu olması, beni çok sevmesi.
sonra güçlü olmayı öğrendim, bu yazdıklarımı durdurdum içimde. fakir edebiyatıydı. gülmeyi öğrendim, hep eğlenceli olmayı. hep gülmeyi. kötü sözler duyunca benden daha kötü durumda olan bir sürü insan var demeyi. çok iltifat duydum, hayatta duymadığım kadar. insanlar bana daha çok inanmaya başladılar. dışadönük, yine de gizemli bir yapıya büründüm, ne yapacağı belli olmayan. olmadığım kadar mutlu oldum, mutlu oldukça güldüm. insanları kullanmayı öğrendim, idare etmeyi. bencilce harcamayı, harcana harcana. sonra egoist olmayı öğrendim, bencil olmayı, boşver gitsin demeyi. çünkü insanlara değmediğini öğrendim. bunları bana sen öğrettin biliyor musun? hani çok mutlu olduğumuz bir yerden ayrılacaktık ve seni son kez göreceğimi biliyordum.
