kalbura samani sormuslar evvelde zamana aşik idi demiş
günlerden bir gün, yani evvelin zamana kalburun samana küs olduğu günlerden bir gün; elinde kalbur, sırtında saman, kalbinde evvel, aklında zaman yürüyormuş yolda.
ismini şimdi hatırlamak güç. evvelle beraber kalpte kaldı herhalde. zamana uyarda akla gelirse ne ala
neyse lafı uzatmayayım. yürürken işte her hikayede bomboş sanılan o malum yolda, yolun aslında boş olmadığını fark etmiş. iyi ki de fark etmiş, çünkü o yolu dolduran; güzeller güzeli, ismi cihana bedel, cismi sultanı yerle bir eder, gözleri gök mavisi, saçları samandan sarı, varlığı zamandan aşırı, koysan kalbura sanki dökülüverecek aşağı, öylesine ince belli; elleri var ki bir de sorma gitsin, evvelden beri görülmemiş dünyada eşi.
- amma yaptın ha böylesini görse insan anlatmaya fırsat bırakır mı hiç?
- sus! ses etme hele, bizimkisi zaten öyle bir şok olmuş ki heyecandan oracıkta teslim etmiş canını yaratana. saman devrilmiş kalbur üstüne, evvel kalp krizi kurbanı, zaman geçmez artık sadece akılda kaldı.
