din konusunda bazı kişilerin daha doğuştan şanslı olduğunu gösteren durum.
lise yıllarımı hatırlıyorum. o zamanlar bu konuyu çok düşünürdüm. cemaate çağırırlardı bizi giderdik. cemaate herkesi çağırmazlardı abiler. kafalarında bir porte vardı ona uyanları çağırırlardı. bu portre doğuştan dine yatkın insanların özelliklerini yansıtan şeydi. keskin sınırları olmasa da az çok belliydi. böyle utangaç, çekingen, mülayim tipli adamlar olmalıydı çağrılanlar. bazıları hiç çağrılmadan elenirdi. giderken bilirdim ki ben bu işe yatkın değilim. ama neyse takılalım derdim hep. yıllar geçti ben ayrıldım, içi piçliğe yatkın bir kaç arkadaş daha ayrıldı. onun dışındaki mülayim çocuklar kaldılar devam ediyorlar.
üniversite yıllarında da hep böyleydi. tipine bakınca bu adamdan hiç bi zaman çok dindar bir adam olmaz dersiniz, ya da şu gerçekten iyi bir dindar olur diye düşünürsünüz. genelde de bu tespitler doğru çıkar.
parayla imanın kimde olduğu belli olmaz derler ama bana 12-13 yaşında 20 kişi getirin, hangilerinin namaza yöneleceğini, hangilerinin yönelmeyeceğini yüzde 90 oranında doğru şekilde size söyleyeyim.
bu işte benim suçum yok. zorluyorum kendimi namaz falan kılayım ama içimde yok. yatkın değilim.
bu işte bir adaletsizlik var.
