sıradışı bir lars von trier filmi.
felaket yaklaşırken ortada ne amerikanın çok bilmiş bilim adamları, ne babasıyla kavgalı toy delikanlı, ne ailesini kurtarmaya çalışan fedakar baba, ne kahraman amerikan itfaiyecisi, ne şirin bir köpek, ne ezilmişliğin simgesi sokak dansçısı zenci, hiç biri yok. yalnızlığı paylaşamamanın insanda yarattığı derin ızdırap ve çaresizlik ince ince işlenmiş. ve son sahnede ciğerleri kavuracak kadar sıcak havayı yaşama refleksiyle solumaya benzer bir dayanışma ritüeli. final sahnesinde yüzlerindeki ifade tam bu anda işte böyle olmalı zaten dedirtecek cinsten.
ne yapsam da bir yandan sinir olup bir yandan kafamı karıştırsam, aynı zamanda az biraz da derinlerde yüzsem arayışı içinde olanlar için tavsiye edilesi film.
