bazen etraftaki herşey acı verir insana
seni mutsuz eden bişeyler olur içine sindiremediğin bişeyler
sonra etrafında sadece acı görmeye başlarsın
annenin babanın yüzüne bakarken onların birgün öleceğini bilirsin
hayat boyu bişeylere üzülerek onlara acı çektirdiğini de
sonra oturup eline kağıdı kalemi alırsın
kimseyi üzmek istememiştim ama ben etrafa sadece mutsuzluk verdim herkesi üzdüm mutlu olmak için çok şeyim varken ben onları yok saydım ve artık kendimi taşımak istemiyorum
bu dünyada işim bitti
bunları yazdıktan sonra yavaş yavaş düşünmeye başlarsın
sen o ilaçları içtikten sonra
annen her zmanki gibi aç mısın diye sormak için odana gelicek
önce uyudun zannedicek uyandırmaya çalışcak
sonra bi anda yanındaki boş ilaç kutularını görüp bağırmaya başlıycak
o sırada televizyon karşısında uyuklayan baban panikle yanına koşucak
ikisi de ağlayarak seni hastaneye yetiştirmeye çalışcaklar
senin ölmemen için dua edicekler bi yandan
ama sen çoktan ölmüş olcaksın
doktor "çok geç" diycek "üzgünüm" diycek
ve sen artık tozlu raflarda bi resim olarak kalcaksın
hayat boyu ailenin iç yarası olcaksın
her gülümsediklerinde gözlerinde yaşlar olcak
hep düşüncekler biz mi bi yanlış yaptık bizim yüzümüzden mi diye
hayat boyu bu şüpheye mahkum ediceksin onları
resimlerine her baktıklarında çaresizce ağlıycaklar odana her girişte boş yastığın yorganın karşılıycak onları
mezarına çiçekler dikip seni orda bile rahat ettirmeye çalışcaklar
ve bunları düşününce
değmez
gerçekten değmez
her sabah yeni bi umuttur ve yarın neler olacağnı bilemezsiniz
alıcak nefesiniz oldukça yaşayın
kimseniz kalmasa bile bu dünyada yapayalnız kalsanız bile hatta arkanızdan üzülcek kimse olmasa bile sırf yarını görmek için yaşayın
çünkü toprağın üstünde olduğunuz sürece umut vardır
