çocukken:
-annecik sen beni neden düğününe çağırmadın?
-ama kızım,olmaz ki öyle şey.nasıl çağırayım?
-neden çağırmadın ya,küstüm işte,küstüm,küstüm banane.
-ama kızım şey,yani,ehen ehem,öyle işte.
-hıh küstüm.ben de seni düğünüme çağırmayacağım.
büyüdükten sonra:
-kızım küçükken hep bana "neden beni düğününe çağırmadın?,ben de seni çağırmayacağım"diye küserdin.ayy ayy,ne günlerdi ama.
-evet seni düğünüme çağırmayacağım.
-hala mı?ama kızım artık büyüdün,anlaman gerekirdi.
-yok anne harbi seni çağırmayacağım.
-neden ki?
-feministim ben,evlenmeyeceğim,dolayısıyla düğünüm olmayacak,seni de çağırmayacağım,kapiş?
-offf off,napayım ben seni.
.............................................................
-anne aslında bu yaşadıklarımız bir yanılsama,sen ben o,hiçbir şey yok aslında,bunların hepsi bir görüntü,beynimizin bize oynadığı bir oyun,hepimiz görüntülerden ibaret hayatlar yaşıyoruz.sırf yaşadığımızı hissetmek için yaşıyoruz.
-sen yine felsefe kitabı okudun değil mi?
..............................................................
-abi ya neden yemekleri bu kadar yağlı yapıyorsun?
-abin mi yaptı yemeği?
-yok sen yaptın abi,işte sana soruyorum ya ben de.
-yavrucuğum abine "abi" de,ben anneyim.
-abicim ne farkeder ya?hem tuzu da eksik olmuş bunun.
-git abinden iste tuzu.
-yok abi sana daha yakın,uzatsana bir tuzluğu bana.
-abine ne diyorsun?anne mi?
-yok abi,abime de abi diyorum,neyse ya sanırım iştahım kaçtı,eminim çok güzel olmuştur yemek,eline sağlık abi.
-abi kadar başına taş düşsün emi.
-yok be abi,sen çok şişkosun,başıma filan düşersen,allah korusun geberirim ben.
-defoooool.
-tamam abi ya,gidiyorum ben de.
-git abi ve bir daha gözüme gözükme.
-yeahh,sen de abi dedin işte.
-ayy gerçekten de abi dedim abi ya,sen yok musun sen?
-varım abi,neyse terliği yemeden uzayayım ben.
-uza abi yoksa paralayacağım seni.
