bilimle dinin çatıştığı tezini işlerken sırtlarını bilime dayayıp allah'ı inkar etme gafletini içinde taşıyan bir bilimsellik anlayışıdır.
bilimle allah ispat edilmeyecek, çürütülemeyecekte. bilimsel verilerin ortaya koydukları çerçevesinde belli bir yerden sonra inanç ya da inançsızlık düşüncesi yorum olarak sonsuza kadar kalacaktır. ateistlerin bilime tapıp sanki bilimle birlikte inancın tamamen ortadan kalkacağı fikri geçmiş yüzyıla ait demode bir fikirdir. bu fikri ısrarla sürdürmek isteyenler ideolojik yapılanmaların günümüze uzantısıdır. gerçekten belli bir düşünce derinliğine ulaşmış kişiler tanrı hakkında kesin konuşamazlar dikkat ediniz, bu da pozitivist bir anlayışla evreni yorumlayan kişinin metafizik bakışta bile pozitivist bir anlayışdan sıyrılamamış olmanın getirdiği varolabileceği fikrinin bile zihinde tam bir tatmine ulaşmamasından kaynaklı durumdur. olabilir ama.. gözümle görmem laboratuvarda aynı şartlar altında tekrar tekrar aynı sonuçlara ulaşmam gerek gibi bir bilinçdışının etkisinin sürmesidir.
akletmez misiniz der kur'an sık sık ama bu akıl etme sınırsız düşünmeye ve sınırsız düşünmenin belli bir sınıra ulaştığında acziyetinin farkına varacağı gerçeğine işarettir. pozitivist akılcılık ise aklın ulaşabileceği alanları değil bizzat aklın kendisini amaç haline getirmiştir. bu fizik dünya için yani bilimsel araştırmalar için gerekli, fakat metafizik için sakat bir anlayıştır.
çünkü bilim fizik dünyayı irdeler allah metafiziktir, fizik gibi basit insani bir algı alanından beridir sonsuz mükemmellik, sonsuz güç, sonsuz akıldır böyle olması zatıyla zorunludur. insana verilen kısmi akıl ile allah'ın varlığını tam olarak kavramaya çalışmak lamümkündür ve böyle bir potansiyeli olduğunu düşünmek sonsuz aklın karşısına kendi kısmi aklını koymaktır ve bu kendi sınırlı aklını ilahlaştırmaktır. allah'ın yarattığı evren ve insanın içine koyduğu küçük evren insaf sahibi, önyargısız, şartlanmamış bir beyin ve kalp için her an varlığını fısıldamaktadır. öyleki inkar eden bir insan bile bu fikirden arınmış bir düşünce ortaya koyamaz. hayır madde kendi kendini oluşturmaya hatta birde canlı oluşturmaya yeterdir demekle tatmin olabilen biri allah yerine kendince bir kavram bulacaktır ismi doğa olacaktır. bu doğayı çözümleme hadisesi olan bilim ise ortak insani aklın bir ürünü olarak ve hala bilim ile allah'ın yokluğunu ispat etme ümidi olarak kutsiyet atfedilecek bir kavram olarak algılanacaktır.
inanan insan için ise bilimle ortaya konulanlar doğadaki ilahi yasaların boyutlarını gözler önüne serecek ve zaten vahiy rehberliğinde kısa bir akıl yürütmeyle dahi ulaşılabilecek, kişisel tecrübeler de dahil varlığını duyumsadığı allah'a bağlılığını artıracaktır.
yani bir müslüman fizik dünya için sınırsız bir araştırma güdüsünü daha hassasiyetle içinde taşımalı, metafizik ile ilgili ise bir noktadan sonra idrakinin yetersiz kaldığını fizik dünyayla ilgili üstüne yapışan pozitivizmden sıyrılarak düşünmeye çalışmalıdır.
ateistlere gelince akla olan vurgularının yanısıra onları maddi evrenin dışına taşmayan dar kalıplara kendilerini sığdırmış olmaları ve allah'ın yokluğuna kesin bir şekilde kendilerini inandırmış olmaları insana verilen bilinçlilik halinin bir noktadan sonraya taşmamaları şeklinde bir iddiaları olmakla birlikte yukarıda da belirttiğim üzre sürekli bu kendilerinin sınırlarını çizmiş olmaları çerçevesine tanrı'nın yokluğu varlığı paradoksu içerisinde içsel bir akılcılık ve duygusal oyunlarla zamanları geçer. dini kendilerine hedef görmelerinin psikodinamiği bir anlamda budur.
hatta bu kadar derinlikle bile olmayabilir marks'ın dinler kitlelerin afyonudur söyleminin eksik, dini insanların uygulamalarına indirgemiş anlayışları bile kendilerine bir sebep olabilir.
işte bu eksende daralmış akletme yeteneğinin bir tezahürü olarak allah'ı insani sıfatlarla algılama eğilimleri ile tanrının zulmü, cehennem cennet kavramlarını sığ algılayışlarıyla ortaya çıkan sorgulamaları falan derken komik duruma düşen hal ve hareketlerle akılcılık adı altında basit çıkarımlar içindedirler.
