sınırları aşan, özgürlüğünüze dokunan olayları canınıza tak edinceye kadar hoş görme, alttan alma süreci. mevlânâ gibi sabırlı değilseniz sonsuz değildir bu eylemsizlik hâli. keza karşı tarafın düşüncesizliğinin zorladığı bu tahammül sınırı an gelir patlar. sonrası öfke, sonrası mayın işte...
hayat öyle gariptir ki tahammül eden mağdur olur genelde. başlangıçtan itibaren verilen her taviz, her sessiz kalış karşı tarafa cesaret verir. o beklenen ince düşünce, yanlış olan hareketlerin farkına varma faslı hiç gelmez. kırmadan yapılan uyarılar, kinayeler, teşbihler de hiçbir işe yaramaz.
insan ya anlamaz, ya da işine gelmediği için anlamamazlığa yatar böyledir. birinci durum belki daha fazla kabul edilebilir; ama ikinci durumda tahammül göstermek evet gerçekten aptallıktır.
bazen seversin, kimseyi kırmak istemezsin. bence olay budur. tahammülü icat eden de o sevgiden başka bir şey değildir. sonra sevginin kendine bile tahammül edemeyeceğin günler de gelir ya neyse!
