Filme giden bir çok yazarında bahsettiği gibi film beni de içine aldı ve hapsetti. Bende kendimi o ailenin bir bireyi gibi hissettim. Sonra kendimi hüngür hüngür ağlarken buldum. Bir an kendimi gördür, napıyorsun kızım kendine gel dedim ve derin bir nefes aldım. Sonra aklıma dedelerim ve anneannem geldi. Yine ağladım. Neyse ki ışıklar açılmadan gözyaşlarımdan eser bırakmamayı başardım. Çağan Irmak yine yapacağını yaptı bize..
