filmin kendince naif bir deyişi akıp gidiyor filmi izledikten günler sonra. akla tekrar tekrar geliyor ve onu mırıldanır buluyorsunuz kendinize. ''çingeneler için adalet yoktur!'' günümüz dünyasının en büyük problemi olduğunu düşündüğüm ötekileştirme * sakatlığına o denli kendi halinde vurup vuruşturuyor ki gadjo dilo asıl manidarlığını buradan alıyor.
mühim güzelliklerden biri izidor'un duygularını (üzüntüsünü- sevincini) safça mükemmel dışarıya vurmasında yatıyor. izidor'un çingenelerin meraklı bakışları arasında, evini tanımadığı fakat hemen büyük bir sıcaklıkla fransız dostum dediği gence açması ayrı bir şahanelik. onu hapisteki oğlunun yerine koyma ruh hali beliriyor. ve film bu şekilde gayet doğal akıp gidiyor. sonra bakıyorsunuz tüm yorumlardan bağımsız filmin istenmeyen sonuna gelmişsiniz. bu istenmeyen son hem filmin bitmesini istememekten hem de yakılıp yıkılan yerlere derin bakışlar atıp sabina'nın çığlıklarını içselleştirmenizden başka bir şey değil.
kuşkusuz filmin zirvesi, kasetlerin genç tarafından gömülüp üzerine votka dökerek seni hayatımdan köküne kadar çıkardım artık sen benim için ölüsün mantığının akla kazınması ve sabina'nın arabanın içinden dans eden gence manidar bakışı...
izidor'un ölüm akabinde yaptıkları genç tarafından tekrarlanıyor. vayy bee! tadın damakta kaldığı kesin! gatlif neden gatlif olduğunu göstermiş bu filmde.
arşivlik tekrar takrar izlenmeyi sapına kadar hak eden bir yapıt!
10 üzerinden 8!
