korkunun ne olduğunu bildiğimi sanan ben, gerçek korkuyu 2009/ Kasım' da öğrendim.
korku neydi peki o güne kadar?
- işlenen bir suç yüzünden babanın kızacak olması,
- sokağın başından havlaya havlaya sana doğru koşan köpek,
- annenin en değerli parfümünü yere düşürüp kırdığında, etrafı saran koku,
- kurallara uymadığın bildiğin anlarda öğretmeninin yüksek sesle adını telafuz etmesi,
- filmdeki yanık suratlı adamın, gözlüklüye arkadan sessizce yaklaşması...
ne beyinsizlik.
ne büyük saçmalık.
ne cehalet.
ben gerçek korkuyu morgda yaşadım.
en sevdiğimin cesedini morg çekmecesinde göreceğim an.
ilk gördüğümde şoktaydım, korkmamıştım da...
ertesi gün tekrar görmeye gittiğimde...
nasıl bir korkuydu anlatamam. diz kapaklarım kuruyup dökülüyordu.
gözlerim midemin içine doğru hızla hareket etme çabasındaydı.
ellerimi zaten hiç saymıyorum, kendilerini tırnaklıyordu ellerim. avuçlarım kanıyordu.
ağzım kuruyordu, boynum ağır geliyordu, kusmak istiyordum.
korktuğum o ceset, daha dün sabah öpüp kokladığım kişiye nasıl ait olurdu.
ya da o hayatımın hiç bir evresinde korkutucu olmamıştı da, ruhu bendenden çıkınca mı korku salmaya başlamıştı.
dirilirse korkusu muydu benimkisi? ya da dirilse ne olacaktı ki?
elini kaldırsa korkudan ölürdüm.
gözünü açsa korkudan ölürdüm.
bir ses çıkarsa korkudan ölürdüm.
oysa onunla beraber ölmek için nelerimi vermezdim diye düşünmüyor muydum daha 2 dakika önce?
*** korku gariptir. cesaret getirir beraberinde, çeviklik getirir, dikkati ve odaklanmayı arttırır.
sakinliği öldürür, kontrolü düşürür. cinneti tetikleyebilir. benliği altüst eder.
ve en gerçek hislerden biridir. buz gibidir.
