Keşke sen hiç benim olmadın ki diyebilseydim. Belki de herşey daha kolay olurdu seni beni, daha doğrusu bizi varolmayan bir mutluluğun içine sürüklerdim. Senle konuşurken hatırladığım tek şeyigülüşünü eklerdim. Biz farklı şehirleri ülkeleri gezerken uçan otomobilimizle hayatın arda kalanlarını hiç düşünmezdik ne cennetimiz olurdu nede cehennemimiz zıtlıklar olmazdı bizim dünyamızda. işte ozaman hiç başlanmamış ve sonu olmayan hikayaler uydurabilirdim. Senin benim,benim senin olduğu iyi yada kötü sonucu olmayan hep mutlu olunan ama hiç bitmeyenlerden. Ama sen hiç umulmadık bir anda küçük bir hikaye yazdın,içine benide koydun. Hikayende ne uçan arabalar vardı,nede varolmayan şehirler. ilk önce arabaları sevmediğini düşündüm ama uçmayı seviyordun. Peki şehirler neredeydi neredeydi bizim ülkelerimiz? Senin hikayen soğuktu üşüdük, ıslandık, kirlendik. Umut bile yoktu ki aşktan bahsedelim. Beni kendine bulayıp gittin. Ben senin hikayenin içinde küçücük sönük bir hikaye oldum unutulanlardan unutulacak olanlardan. Hiç anlamadım hiçte anlamayacağım neden uçan arabamızın ve şehirlerimizin olmadığını şu iki güne sığdırdığın hikayede. Sen yazdığın şu küçük öenmsiz hikayeyle benim hikayelerimi , umudumu, sevgimi hayalimdeki seni yok ettin. işte bu yüzden bir günlüğünede olsa keşke benim olmasaydın. Kokunu, dudaklarında ki sıcaklığı bilmesemde olurdu. Hikayemde bunlara ihtiyacım yoktu çünkü benim hikayelerimde sevgiyle olmayan hiçbirşey yoktu. ihtiyacım olan kağıt,kalem hayalgücü ve biraz sevgiydi. Sen o küçük önemsiz hikayeyi yazan insan senin ne hayal kurabilecek kadar inancın nede onu süsleyecek biraz sevgin var Kalbinde. Sen hayatına sığdırdığın şu küçük hikayelerden aldığın anlık hoşnutluklarla asla sonsuz olmayan hep soğuk karanlık, umutsuz kötü yazıyla yazılmış kirli bir kağıdın parçası olucaksın.
