tanıdığım herkes ilkokul öğretmenini çok sever ama ben sevemedim. hatta ailem benden daha çok sever kendisini.
benim öğretmenim, sınıf ayrımı yapan bir insanın önde gideniydi. çalışkan olmasa bile zenginleri, memur çocuklarını öne oturturdu hep. ben ise ne zengindim, ne de memur çoçuğu, işçi bir babanın, ev hanımı olan bir annenin çocuğuydum ben. çalışkan değildim ama tembel de değildim, ortalama bir öğrenciydim. ara sıra geç kalırdım okula, benim güzel öğretmenim, beni çok kötü azarlardı. Azarlamaması için ya zengin çocuğu olacaktım ya da annemle birlikte gidecektim. Annemi ikna edip okula gitmek zaten bir işkenceydi. 1.sınıfın ilk haftasından beri okula kendim gidip geliyordum çünkü. derste yeşil elma yeyip dururdu, düşünmezdi hiç kimsenin canı çeker mi diye. yani ilkokul 5'e kadar tüm fakirler arkada ve yan yana takıldık, benim güzel öğretmenim sayesinde. ortaokula geçince bu değişti mi peki? tabi ki hayır, zenginler birbirine, fakirler birbirine yapışıp kalmıştık. hani anlatırlar ya, biz bütün sınıf çok iyi geçinirdik, hepimiz kardeş gibiydik ah o eski yıllar falan. benim hayatımda hiç böyle bir şey olmadı ve sanırım olmayacak.
