candan erçetin'in 'çok mu derstsiz duruyorum uzaktan bakınca, çok mu kalender sandınız dert anlatmayınca?' şarkı sözlerinin desteklediği durum. kim istemez ki, içi dışı bir insan olmak, mutsuz olduğunu belli etmek? ama artık insanlar istemiyor böyle olmayı. çünkü içinde ne hissedip onu belli ederse 'ezik, zavallı' gibi sıfatlarla bakmaya başlayacaklar sana. ağlayınca 'ağladı', mutsuzluğumuzu belli etmeyine de 'sahtekar' olarak adlandırılıyoruz, ne güzel... bir de böyle insanlar için bir tabir var 'herkesi güldüren ama tek başına kalınca ağlayan palyaço'. evet, aynen öyle.
