diego karakterinin gerçekçi mi gerçekçi oyunculuğu ve flamenkonun dibini deşen hayattan koparan müzikleriyle eh işte dediren tony gatlif filmi. elbet, bir gadjo dilo değil. bir gün önce gadjo dilo'yu izledikten sonra bu filmden yeteri kadar tatmin olamamak normal.
konu, en basit haliyle kan davası. hatası olmayan birilerinin hata çekmek zorunda bırakılması öngörülüyor. bunun aileler arasında çözümsüzlükten beslenmesi sıradan eski türk filmlerinde görmeye alışkın olduğumuz öc alma olgusuna denk düşüyor. illa birilerinin üzerine başka canlar da gidecek ki ortam huzur bulsun, dinginleşsin. filmin ana teması bu. aslında, kısır döngüye selam çakılmakta! fakat farklılığı müziği sinemanın içerisine o denli baba yedirmiştir ki gatlif müzik kulağı olan herkes gayet doğal akış içinde ruhani/ manevi gelgitlerle sürüklenmiştir. hele 80 dakika sonrası caco'nun ölümüyle dip yaptıran müziğimiz girmiyor mu devreye. layıkıyla budur dedirtiyor.
10 üzerinden 7!
--spoiler--
diego'ya hatun ayarlıyor caco. ön konuşma ve anlaşma yapılıyor. amca yarım saat sonra değil, 45 dakika sonra geliyor. ve yürümeye başlıyorlar diego'yla. diego, ısrarla aşk yok, duygu yok diyor. caco defalarca gülüyor diego'ya vaziyeti hissettirmiyor.
--spoiler--
