hissedilen duyguları yazıya dökmek çok zor. benden seneler sonra arşınlamaya başladığı çiftlik caddesi, aynı şehrin içeriye çekilen aynı havası, aynı keyifleri, aynı zorlukları, benzer arkadaşlıkları ve karadeniz'in hiç yalnız bırakmayan güzelliği. birçok kez yolda denk gelmişizdir eminim aynı sokakları arşınlarken. Aynı sokakları arşınlarken gözünüze takılmayan herhangi birinin şehit olabileceğini bilmek Türk'ün kaderinde olsa gerek. O yüzdendir ki bu millet büyüktür, o yüzdendir ki bu milleti yenilgiye uğratamayacaklardır. Çünkü yolda yürürken karşılaşılabilecek her Türk bir şehit adayıdır, askerdir, kahramandır. Herkes birbirine bu bakış açısıyla baksın ve Milletimizin bütünlüğü, birbirine sevgisi saygısı, aşkı bozulmasın, bozamasınlar...
Ondan önce şehit olan yine aynı sokakların, aynı mekanların, karadeniz'in çocuğu biricik abim, Fikret'in de abisi sayılabilecek ama daha ötesi "şehit" abisi için (bkz: Ahmet Altunoğlu)
