çok önceleri başıma gelen bir olaydır. olmayınca olmuyor bazen. elinizi cebinizde defalarca dolaştırırsınız. halbuki yok ulan işte paran. ne diye deneyip duruyorsun değil mi?
yeni mezun olmuştuk kız arkadaşımla. aslen uşaklıydı. ailesini ikna etmiş ve izmir'e çalışmaya gelmişti. ege üniversitesinde okuyan bir kız arkadaşımdan rica ettim. "kız arkadaşım biz bir düzen kurana kadar sizinle kalabilir mi? ya da bir ev bulabilir miyiz ona öğrenci arkadaşlarınızdan?" dedim. bizimle bir süre kalabilir. kiramız budur, aidatımız şudur bilgilerini aldım. derken orada kalmaya başladı bizimki. ben de çalışıyordum o da. ama yeni mezun olduğumuz için ne zamanında paramızı alabiliyorduk ne de hakkımız olanı... bir müddet sonra (aylar sonra) egede okuyan arkadaşım, ne yaptın bir yer buldun mu diye sıkıştırmaya başladı beni. ben de kız arkadaşımın kendini daha fazla yabancı hissetmemesi adına evet buldum dedim. halbuki ne yer var ne de beş paramız. çıktık dışarı. taksi çağırdım. geldi, kız arkadaşımın valizini falan koyduk. taksiciye bir tur attırdık ve iki üst sokakta indik. birbirimize baktık, birden ağlama tuttu ikimizi de. çok çaresiz hissetmiştim o gün kendimi yahu. hani evi barkı olmayan insanları o gün anladım sanki. düşünsenize, dışarıda kaldınız ve beş paranız yok. kime gitseniz size çok farklı bir gözle bakacak. kimse de ilgilenmek istemeyecek. derken ailemi aradım ve durumu anlattım böyleyken böyle durumumuz dedim. çıktık bize gittik. sonrası daha dramatik aslında ama beş parasız olmasaydık o gün. çok farklı olabilirdi her şey.
