Gece gece her bir zerreme işleyen , titreten , hüngür hüngür ağlatan metafizik ötesi his.. Şarkı değil. Şarkı olmayacak kadar yüce.. Yalnızlığı yüzüme bir tokat gibi çarpmış , anlatılmaz , yaşanmaz , hissedilir olgu... Son cümlesiyle son darbeyi vurmuş , balkon kapısını açtığımda rüzgar mumları söndürdüğünde bir fısıltı gibi dışarıya adım attırmış , ciddi ciddi çaresizliği aşılayıp atlatmayı düşünmüş , ama ben düşerken bir yanımı umut kaplatıp uçacakmışım hissi vermiş , yeryüzündeki tüm kanunları bir fısıltıda ezip geçmiş Anathema ilahisi...
