" artık büyüdün, belki zor cevap vermesi ama iyi düşün ve şimdi karar ver. annen mi ben mi? "
babamdan duyduğum en acı cümle buydu sanırım 18 yıllık ömrümde.
kavgalara dayanamayıp artık ayrılsınlar diye açmışken minik ellerini rabbine, yıllar sonra bu cümleyi duyduğunda boğazının düğümleneceğini tahmin etmemişsindir.
benim babam yapmaz ki, her baba yapar da benim ki yapmaz ki! babamdan başka erkeğe asla güvenmem, tek erkeğim derken gün geldi ki onun da diğer erkeklerden bir farkı olmadığını gördük. 18 yılın belki de en acı ihanetini yaşadım.
anne bu, yüreği yansa da sırf evlatlarının geleceğini etkilememek adına ikisi de "tıp fakültesine" yerleşene kadar sıkar dişini. olaylar artık o kadar büyümüştür ki patlar bir yerlerde.
bayramın zehir olması, akrabaların acır gözlerle bakması, dayıların teyzelerin teselli etmeye çalışması ve en zoru da gözüne gelip akmak için direnen 2 damla yaşı sımsıkı tutabilmek...
tüm bunların ötesinde iki gözünün birinden vazgeçmek zorunda olduğunu bilmek. ikisi arasında hayatının en zor seçimini yapmak.
annen mi baban mı?
hangi gözünden, hangi bacağından, hangi kolundan vazgeçersin gibi...
sağ mı sol mu?
yoksa annen mi baban mı?
anneler kazanır genelde bu tercihi, babana o güvendiğin adama edilen tüm hakaretlere kulaklarını tıkamak zorundasındır.
"haklı değil miyim hadi söylesene" cümlesine lanet edersin her duyduğunda.
o ne yapsa da benim babam, o ne yapsa da benim annem...
onlar ne yapsa da her iki kolum da bacağım da benim!
