ne tuhaf, seni sakladığım zindanlardan bir şarkıyla çıkageliyorsun. dağılmışsın. dudağında buruk bir gülümseme ve fonda ıslığın. "dudağımda bir çığlık, kanadım kolarım kırık, ecelim olur ayrılık, ağla erkeğim ağla"... acı bir melodi bu ama duruma uygun. ağla erkeğim, ağla ki boşalt zehrini. pişmanlık tırmalarken yüzünü, kan içinde bırakırken öpmeye doyamadığmı, sen ağla, ağla ki eriş o en saf haline...masumiyet. başlangıçta ikimizin en güzel aksesuarı. zamanla yitirdiğimiz, zaman'a yitirdiğimiz. isyan ettiğimiz zaman. ilaç dedikleri ama başaramayan birarada tutmayı ve şimdi onaramayan yüzündeki pişmanlık yaralarını...seni saklamıştım karanlığın ortasına, kilitler vurmuştum zindanlarıma. ama öyle büyüksün ki derinliklerde, çağırmadığım halde çıkageliyorsun yalnızca bir şarkıyla. ve ben en şizofren halimle bu kez pişmanlık kostümü giydiriyorum sana...
