bu önermeyi iddia edebilmek için çokta sinema eleştirmeni falan olmaya gerek yok. biraz bakabilmek yeterli. hakikaten edebiyatın üstün gücü ve şiirsel dili, tavrı ve yaklaşımları hatta sonsuz bir derinlik ve derya sunması tüm sanat biçemlerini fazlasıyla besliyor. bu üslup farklılığı müziğe de sinemaya da sirayet edip duruyor.
roman kaç sayfa olursa olsun içerdiği edebi dil, zengin dünya bir şekilde yönetmenlerin de müzisyenlerin de ortak paylaşım alanı oluyor. tabi bu duruma değişik bir değer neticesinde ciddi bir argüman bindiriyor. '' edebiyat, sinemayı da müziği de doyurur ve doğal olarak kapsar!''
bu başlığı çürütebilecek kadar iyi yönetmenlere ev sahipliği yapsa da dünya arenası genel bir bakış açısıyla birebir uyarlamaların ne şekilde olursa olsun romanın ruhunda eksik bir tarafının kalacağı da aşikar oluveriyor. tat bir şekilde alınır da beklentileri ne ölçüde tatmin eder orası meçhuldür işte.
sonuçta, kitaplara (maalesefin büyüğü) mesafeli bir yapım da olsa edebiyatın uçsuz bucaksız bir dehliz olduğu anlamlandırmak zor değil.
