bir sürü şey yaşanmıştır, hatıralar vardır, güzel olanlar. ama sorun daha çok berbat olanlarda kendini gösterir. bazen insan şaşırır, bana bunları yaptığı halde nasıl içime atıyorum, nasıl katlanıyorum diye. en bıkmış anınızda bile yanınıza bir geldi mi hepsini unutmuş olursunuz..ve yine yine.. ama sonra öyle bir noktaya gelir ki, bunu * duyduktan sonra gözünüz hiçbir şey görmez. size daha önce ne yapmış olursa olsun, o anda bunların hiçbirinin bir önemi yoktur, kalmamıştır. ilginç olan şudur ki, hareketlerden yola çıkıp "sevmiyor beni" kanısına varmaya gerek olmadığı halde, direk kendisinden "sevmiyorum" sözünü işittiğiniz halde bunu kabullenmekte zorluk çekersiniz.
bu sözün geleceği her zaman anlaşılır.
sanırım en yaralayıcı şeydir bunu duymak.
ama bunu duymayı beklemek*,
en yıkıcı olandır.
