beş yıl boyunca aynı evde yaşadığım, mutfağı yatmadan önce temiz bırakmak gerektiğini, banyoya girerken önce ışıkları açıp etrafa iyice baktıktan sonra girmek gerektiğini öğrendiğim yaratıklar. sabahları onları gören ev sakinleri tarafından çıkarılan seslerle uyandırıldığım çalar saatler. büyüklerinin karakter geliştirdiğini düşündüğüm, mutfak tezgahında karşılaştığımda bana bakan, trip atar gibi antenlerini ordan oraya çeviren, ulan öldürsem mi ama kim temizlicek diye düşünürken terliği elime alana kadar son sürat ortadan kaybolan ve benim kendi kendime konuşmamı fark etmeme neden olan böcekler. ışığı açınca kaçmaları sebebiyle, geceleri açık ışıkta yatmamı sağlayan vede elektrik faturalarını paylaşmayan canım ev arkadaşlarım. artık o lanet evden taşınarak kendileriyle yollarımızı ayırsakta her girdiğim odada varlıklarını hissettiğim, yerleri ve fayansları hala kontrol etmeme neden olan hayvanlar...*
