10 yaşında bir çoçuğun ozan'ın gözünden doğduklari yerden sirf irklari yüzünden göçe zorlanan insanların hikayesini 1923 türk-yunan mübadelesi yıllarını anlatırken bunu bir drama, aşırı acıkılı bir hale getirmeden o kadar naif işlemiş ki misal gündüz vakti komşuya ayip olur diye dükkaninin kapisini kilitlemeyen yardım sever güzel insanlarmış. izlerken çok çok keyif aldım. hem mübadele yılları hem 80 darbesi ile yüzleşmeye hazır olun der gibiydi çağan ırmak. ayrıca peruzat'ın mehmet öldükten sonra yaptığı tablodaki metaforu da müthiş olmuş bayıldım. Bencede o güzel insanlar o güzel atlara binerek çok uzaklara gittiler.
