için çıkıncaya kadar ağlama isteği duyuran his.
avucumu yüzümden çektiğimde bir damla yaş gördüm. elimden aşağı süzülmeye bile hali olmayan bir göz yaşı. dedim ki: "ne bok yiyorum ben?" "sezen aksu dinliyim biraz belki iyi gelir." dedim. fizy i açıp sezen aksu yazdım arama tuşuna. ilk parça çalmaya başladı. "seni kimler aldı? kimler öpüyor şimdi?" ağlamadım. ağlamaya hakkım mı vardı? evlenmiş işte. sarışın bir kızla. bana hiç benzemeyen bir kız. hakkını yemek olmaz güzel kız. sevmediğim bir adamın ardından neden üzüldüğümü düşünüyorum. 16 yaşımda sevgilim olan ve 20 yaşıma kadar beni öpüp koklayan adam, el üstünde tutan, "hayatı öğrenicem" ben diye çemkirip ebesinin nikahına üniversite okumaya gittiğimde 12 saatlik yolu gıkı çıkmadan gelen adam, ilk defa dudakları dudağıma değen adam, başkasına aşık olup terkettiğim adam, ardımdan gözünün yaşının dinmediğini öğrendiğimde o embesil egomla "vay anasını ne hatunmuşum be?" diye gerzek gerzek konuştuğum adam. "niye ağlıyorsun? duvarlar neden üzerine geliyor sanki? sen terkettin o adamı? ne oluyor şimdi?" diyorlar. haklılar. ama sanki... bir kapı aralıktı geçmişimde. hani desem ki "ardına kadar aç o kapıyı. ben gelicem." açılıcaktı o kapı. ben yüzümü omzuna gömücektim. şimdi bu yazıyı okuyup tespit sıçıcak insanlar. kimi gerizekalılar dalga geçicek. hiçbiri umurumda değil. tek isteğim ardımdan kapanan kapının ardından deli gibi küfretmek , ağlamak, içim çıkıncaya kadar, deli gibi ağlamak.hoşçakal dudakları dudaklarımı değen ilk adam...
