şu an içinde bulunduğum ve ben gibi birçok insanın içinde olduğuna inandığım psikoloji. dolu dolu geçen koskoca bir buçuk senenin ardından şimdi kendimi yapayalnız hissediyorum. çok sevdiğim 4-5 tane dostum var. sürekli onlarla olmama rağmen kafamın bir köşesinde duruyo kız. dün can bonomo'nun kadıköy'deki konserinde gördüm onu. içim bi tuhaf oldu. elim ayağım birbirine dolandı. kaçmak istedim o ortamdan. bi yandan da o eğlenebiliyosa ben de eğlenebilmeliyim diye avuttum kendimi. aahh ahh...
edit: biraz içimi dökmüş gibi olsam da eminim ki birçok insanın duygularına tercüman oldum bu psikolojideki.
