hayata siyah beyaz da olsa renk katan progressive bilmemne grubu.** hakkında entry girmek için hazır olmayı bekletti kendileri.
Son albüm olan heritage' de tarz değiştirdiler; kimine göre ayıp, kimine göre iyi ettiler. Bana göre ikisi de değil, çünkü benim için mikael akerfeldtin sesini duymak bloodbathde veya opethte de olsa bir ihtiyaç.
Opeth; insanı kendinden geçiren o riffleri yazan mikael ve yetenekli müzisyenler topluluğundan fazlası olmuştur benim için. Mikaelin özel bir yeri var tabiki, ama nedeni bilinemiyor. Ayrıca en güzel kadrosu grubun per wiberg ayrılmadan önceki halidir.
Fazla duygusal halleri vardır grubun mesela to bid you farewell gibi. Ona ihtiyaç olduğu zamanlar olur mutlaka, ama olmasa iyi olurdur. Opeth dinlemeye bu şarkıyla başlanılabilir. ben öyle yaptım, güzel oldu. Unutmadan, buna neden olduğu için eski sevgilime teşekkürlerimi sunuyorum.
Bazen çok hareketli olur insan ruhu, o zaman yine opeth çıkar karşısına. Masters apprentices olur, the leper affinity olur, the lotus eater, harlequin forest, serenity painted death olur. Coşturur da coşturur.
ısınılamayan şarkılar da yok değildir elbet. Mesela atonement. Ama mikael o ruhumuza dokunan sesiyle söylemiştir o şarkıyı, o şarkı bile tapılasıdır.
Şimdi, önceden yazılmış bir sürü biçimsel bilgiyi tekrarlamak istemediğim için safi düşünceden oluşan bu entryi girmem nedeniyle insanların gözünde brutal delisi ergen profili çizmem olasılıklı. Lakin opeth bu, daha az duygulu yorum yapmak mümkün değil. Ayrıca hakkında söylenen sözlerin yaptığı müziğin güzelliğine yetersiz kaldığı düşüncesi yüzde sıfır abartı içermektedir.
Opeth bunlarla sınırlı değildir elbet. Küçük bir yazar parçasının gözünde budur sadece. Opeth bu entyde, hatta bu başlıkta yazanların çok daha fazlasıdır.
