canım çok sıkılıyor be sözlük. yani genel olarak acayip sıkılıyor, şu ana özgü değil. bazen o kadar sıkılıyorum ki kahveden adam toplayıp halaybaşı olmak istiyorum. ben de horon tepmek, parası neyse verip kolbastı oynatmak istiyorum. sahi bi kolbastı vardı ne oldu o? flash tv'de de görmez oldum artık kolbastı oynayan şen gençleri. kesin modası geçti. eh tüketim çılgınlığı, popüler kültür falan. sen bunu benden daha iyi biliyorsun.
bi de, bazen beni kimsenin tanımadığı yerlere gitmek istiyorum. ''bi arkadaşa bakıp çıkıcam'' deyip, orada yeni bir düzen kurmak istiyorum; ama sonra o düzene karşı çıkıp bi büyük deviririm diye korkuyorum.
''sen gerçekten böyle biri misin, yoksa rol mü yapıyorsun?'' diyenlere ''hayır değilim, sizinle kafa buluyorum yavrum'' diyorum. yavrum diyorsam; ''aslanım'' manasında. yanlış olmasın.
canımın en çok sıkıldığı zamanlarsa sevdiklerimin canının sıkıldığı zamanlar. bak nasıl da kendimi fedakarmış gibi gösteriyorum. -mış gibi gösteriyorum gerçekten de; çünkü sanırım pek fedakar değilim. zaten birçok konuda kendimi -mış gibi gösteriyorum.
bu benim uzun yıllardır yaptığım bir şey zaten. eskiden de dersi dinliyor-muş gibi yapardım, umrumday-mış gibi davranırdım.
(-mış gibi göstermek: aslında öyle olmadığı hâlde öyley-miş gibi yapmak)
aslında şöyle bi düşününce bayaa pis bi insanım. ama hepsini yazıp da kendimden tiksindirmek istemiyorum.
he bi de, bütün siyasetçilerden nefret ediyorum. felsefe okuyorum ve tüm filozoflara küfrediyorum.
not: nietzsche ergenliğini atlatamadan ölmüş bir adamdır. **
oldu o zaman. benden şimdilik bu kadder. ee sözlük, sen iyisin?
