sözlük yorumlarının tamamını okudum öncelikle. çok olmasa da bazı yazarlarca sıkıcı bulunmuş 127 saat. ben de filmin en mühim artısının 90 dakika gibi bir süre de kısıtlı konu ve tek oyuncu çerçevesinde dahi zerre sıkmamış olmasından kaynaklandığını düşünüyorum. bu elbet oyuncu ve yönetmenin başarısından geçmekte. inandırıcılık kalibresi yüksek tutulmuş. bir into the wild veya cast away olmasa da zevkle izletiyor kendisini. zaten o filmlerde başrol oyuncularının üstün performansına odaklıydı. 127 saatte kısmen öyle.
çaresizlik ve umut kadar zeka da mücadelenin dozunun artmasına neden oluyor. bu kavramlar kendince örtüşüyor yer değiştiriyor ve hayatta kalma mücadelesi devam edip gidiyor. özellikle kamera kayıtları, hayalle gerçeklerin dışavurumu, geçmiş yaşantılardan kaynaklı pişmanlık ve anne baba sevgisi, umursamazlık vs. tümden masaya yatırılıyor. bir özeleştiri ağı kuruluyor yaşam mücadelesi devam ederken. bu sahneler filmin vites büyütmesine sebep olurken, danny boyle'nin trainspotting 'te yaptığının tam tersi olabilecek argümanlara/ ders veren sona yaklaşılmasının filmlerin arasında büyük mantalite farkı yarattığını görmezden gelemeyiz.
click 'te sona yaklaşıldığında göze sokulan mesaj gibi evden çıkarken annenize babanıza nereye gittiğini haber verin teması ısrarla vurgulanıyor. her şeyden bağımsız, zekanın tetikledikleri hayaller ve yaşanmışlıklarla bir hayatın gözün önünden nasıl geçtiğini gösteren haliyle izlenmesi gereken oyuncu odaklılığı su götürmez bir danny boyle filmi.
ben olsam ne bok yerdim kısmını film birçok izleyiciye layıkıyla geçirmiştir (bir minimal empati kurdurmuştur) o halde iyi bir film bu! izleyin...
