özellikle yatılı okuyan öğrenciler açısından bakarsak duruma; yemek var, halı saha var, play station var, vb denir. öğrenciler de -yazık garipler- gider.
söylenen aktiviteler bittikten sonra tabi utanır kimisi öylece çekip gitmeye akşam namazı kılınır beraberce. ardından çeşitli tesbihler -ellerine birer kağıt verilerek- okutulur. daha sonra evde bulunan en yetkili abi** bir vaiz edasıyla bilgilerini paylaşır, kitaplar okur. son olarak yatsı ve kapanış.
yukarıdakiler tabi ki ilk kez abilere gidenlerin başına gelir sonra sonra maklube yerine menemen gelmeye başlar, halı saha maçları seyrekleşir, playstation bozulur, e tabi boşluğu doldurmak için uzuun uzun sohbetler edilir. bazı zamanlar öğrenciler -konuşulanları düşünmeleri için- yalnız bırakılır.
bulundukları odada bir raf dolusu kitap vardır.* sonra bu kitapları okuma yarışmaları düzenlerler. ufak tefek ödüller verirler. içlerinden bazıları okur. okuyanlardan bazılarına mantıklı gelir. daha çok öğrenmek için daha çok okurlar. *
bunların da bir kısmı lisedeki abileriyle bağlarını koparmaz ve üniversitede de bu evlerde yaşamaya başlarlar. ama hayat o zamanki gibi toz pembe değildir. maklubelerin, maçların havada uçuştuğu zamanlar yoktur. gerçi bundan rahatsız da değillerdir. en büyük sorunları yeni öğrencileri hizmete kazandırmaktır. artık abi olduklarını söylemeye gerek yok herhalde.
bu arada içlerinden bazıları sözlüğe girer ve bu entry yi eksiler.*
