yalnız nedir diye sordum kendime

entry8 galeri
    ?.
  1. Ve şuna inandım, bu hayatta gerçek olan teş şey var oda : yalnızlıktır. sen ona ihanet edersin o sana etmez, sen ona sırt çevirirsin, o sana çevirmez, sen ona küsersin, o sana küsmez. kısaca doğru yaşamayı bilmiyorsan, yalnız yaşayacaksın. çünkü yalnızlık bir atı tımar etmişçesine insanı tımar eder.

    yalnızlık acı koyar gebe kalırsın bir süre sonrada ” depresyon ” adında bir çocuğun olur.

    kendini sorgularsın, yanlışlarını görür, sadece kendi yanlışlarınıda değil, çevrendeki herkesin yanlışını görürsün ve güçlü iraden varsa, beyaz bir sayfa açarsın. yalnızlıkta öğrendiklerini hayatta uygular bu şekilde doğru bir insan olarak geberir gidersin.

    dönüp dolaşıp gene kürkçü dükkanına yani yalnızlık isimli sırdaşıma geliyor konu. seni yalnız bırakmayacak tek şey yalnızlıktır. sen onu bırakmadığın sürece o hep senle olur, en iyi arkadaşın olur, sırdaşın olur… onunla konuşursun, çok fazla balataları sıyırmışsan onunla sevişirsin.

    bazen düşünüyorum herşey üstüme üstüme geliyorsa acaba ben mi ters yolda ilerliyorum? aslında üstüme gelen bir şey yok yanımdan geçenleri bile üstüme geldikleri düşüncesine kapılıyorum. bu şizofreni başlangıcı gibi görünüyor. fazla konuşmuyorum bu ara insanlık tarihinin susuş rekorunu kırma gibi bir gayem varsada ben bilmiyorum. bu bunalım başlangıcı gibi görünüyor.

    geçenlerde yağmur yağıyordu her zaman gittiğim parkta saatlerce yağmur altında salıcağa bindim. bu neye işaret onu çözemedim. ama çok manyak bir histi. gerçi kıçım başım ıslandı ama sessizlik içinde yagmur sesini dinlemek üstelik her türlü grafikten, tasarımdan, iki yüzlü üç yüzlü insanlardan, uzaklaşıp kendini yalnızlığın kollarına atıp saatlerce düşünmek üstelik ne düşündüğünü düşünmek son zamanlarda başıma gelen en güzel şeydi. sanırım mutuluğun resmi bir salıcakta, herşeyden uzak bir park mıydı acaba?

    yok ebesinin amı der gibisiniz. o kadarda değildir. ama bazen ciddi ciddi oturup şöyle bir düşünürüm sonum nere varacak acaba?

    yalnızlık rıhtımdan bineceğim gibime geliyor imamın kayığına. nerde pozitif varsa ben orada negatif oluyorum. yani insanlar pozitif ise bende bir negatiflik başlıyor. yani ben gece isem onlar gündüz. ne onlar benim dünyama ayak uydurabilir nede ben onların dünyasına. bedenim gün ışığına çıksa dahi ruhum karanlıklara yalnızlık kelepçeleri ile mühürlenmiş.

    bazen abarttığımı hissediyorum ama cidden çok zor günler geçirdiğim için daha mütevazi yazamıyorum ki amına koyayım. hayır berbat bir yaşam nasıl mütevazilikle yazılır onuda bilmiyorum. ne diyelim, ben acı çekiyorum ama çok değil az az şimdi çok diyip övmiyeyim kendimi falan mı?

    şuan ki ruh halimi kendim çözme çalışmasındayım. bakalım zaman neyi gösterecek?

    neden bu tür bir yazı yazdığımı bende bilmiyorum. ama eminim kimse okumayacak. siktir et be uludağ kimse okumasa da önemli değil, ben rahatlıyorum ya, koy götüne gitsin.
    0 ...
  1. henüz yorum girilmemiş
© 2025 uludağ sözlük