boynu bükük zarif sardunyaların sarktığı balkonun gerisinde herşey titriyor ve iki sakat gözün içine düşecekmiş gibi onları izlediğinden habersiz kavga tüm şiddetiyle sürüyordu. eline ne geçerse fırlatıyor, eşyaları önem farkı gözetmeksizin kırıp döküyordu. içine müthiş bir korku saplandı: ya o'na da birşey olursa? üstelik ne zamanlar geçirmişti onunla; uzak, uyku gibi sessiz ama derin, çok derin...tek sahip olmak istediği şeydi o. beyaz soğukluk. ama sakinleşti herşey. rahat bir nefes aldı, kazasız atlatmıştı işte. her zamanki gibi aniden. arkasına döndü. yemeği soğumuştu. unutkanlık. bu aralar sık geliyordu başına. bugün biraz farklı olsaydı diye geçirdi içinden; her gün aynıydı onun için; tabuta benzeyen bir odada ve herşeyden fazlasıyla tecrit edilmiş. derin bir soluk aldı. birden garip bir şekilde içinde hissetti bir şeyin olacağını. havada keskin bir çığlık dansetti ve yokoldu! rüzgarı küçük bir beden yardı ve hışırtıya benzer tuhaf bir fısıltı yayıldı. boğuldu herşey aniden ve yaşam şaşırdı olanlara. tam da o an arkasını döndü. ürkek, yabani...tüm sesler eğildi olanların önünde...yokoldu...ve buz gibi betona çarpan ''çirkin'' in parçalarından binlerce yusufçuğun havalandığını gördüm...
