bu gece kral çıplak izlerken beynimde çınlamış düşünce baloncuğu(kurduğum cümle hakkında zerre fikrim yok).
nihat doğan'ı efsane sözleriyle, survivor'la, seda sayan'la tanıyan sıradan biriyim. kendisini konuşurken izlediğim maksimum süre 10 dakika filandı şu ana kadar. ancak bu gece aralıksız 1 saat mes'eleye maruz kaldım ve kendimi hipnotize olmuş gibi hissediyorum.
bu adamda klasik ötesi bir siyasi samimiyetsizlik ve sürekli konuşma isteği var. işin ilginç tarafı bu konuşma insanı çekiyor. yani şu sözlükte bulunan; üniversite okuyan, lise okuyan, rock dinleyen, hip hop takılan, kız/erkek peşinde koşan vs vs binlerce insan nihat doğan'ı gördüğümüz her an televizyona kilitleniyoruz.
olum çok ilginç değil mi bu?
tabii ki bu izlencenin çıkış noktası meşhur aforizmalar ancak, yine de ilginç lan.
bu adam hepimizin gözü önünde sevgilisinden fırça/tokat yese ve kadın buna siktir çekse ve biz kendisine gidip;
- hayırdır nihat abi n'oldu?
desek,
adam 45 dakika, aslında kadının onu değil, onun kadını terk ettiğini anlatır gururlanarak. inanır mıyız?
inanmak ne demek lan?
kadının camına yumurta fırlatıp ''uruspu gadın haketmedin nihat abimizi''
deriz.
yemin ediyorum hipnotize olmuş durumdayım şu an. son ses ''benim olmazsan taciz ederim'' dinliyordum 1 saattir. alt komşu gelip ağzımı burnumu kırdı
iki tane yumruk geçirdi böğrüme böğrüme. tek olduğumu anladı tabii lavuk. sıkıysa bize dalsana lan!!!
velhasıl kelam, nihat doğan tek başına parti kursa 45 dakika dinleyip oy vermeyi düşünürüm, sonra vazgeçerim. ancak doğuş'la beraber koalisyon oluşturacaklarsa kamer genç ve çiçeklerimi yanıma alıp sandığa koşarım. pardon koşarız.
