1966'da çıkan ve belki de dylan'ın kariyerindeki en iyi albüm olan blonde on blonde'da yer alan, muhteşem liriklere sahip olan şarkı. bob dylan'a neredeyse doğduğundan beri tapan ve her adımını takip eden zat-ı alime göre en iyi dylan şarkısıdır. dylan, yine aynı yıl içinde*royal albert hall'de verdiği efsanevi konserde ise, sadece akustik gitarı ve harmonikasıyla daha ağır ve güzel bir yorum getirir parçaya. martin scorsese'nin dylan belgeseli no direction home'da ise, şarkının çok daha tempolu, hareketli ve elektro gitarlı bir alternate take'i bulunur. özellikle "Inside the museums infinity goes up on trial..." ve "little boy lost, he takes himself so seriously..." diye başlayan kısımdaki gibi sözler, şarkıya ayrı bir anlam katar.
