Kim bilebilir ki, gün gelir gidip bir aşk romanı alırsın ve satırlarında kendini bulursun ve bir zamanlar aşık olduğunuz insanı. Çekip gittiğiniz gün belki ilk bölümü yazılmıştır, yahut terk edildiğiniz ilk gündür yazılmaya başladığı an, başka birinin aşkına yenik düşüp, hatalar yapmıştır eski sevgiliniz ve geri dönüşü imkansızdır artık. Gecenin köründe, sigara dumanının ölümlü güveninde, bir kadehin yumuşatan zehrinde adınız, aşkınız dökülmüştür sayfalara.
bir insanın başına gelebilecek en hüzün verici, en coşkulu, en kötü, en mutlu şey değil mi bu. Zamanın bir yerinde kırılmış bir şeyleri tekrar anımsamak. Onu bulup, en azından karşılıklı kahve içip, samimiyetsiz, kitabın ruhuna inat muhabbetler yapmak.
Bırak, elleme!
Düşün ki sen değilsin o, kitaptakiler siz değilsiniz. ister devam et sayfaları çevirmeye, ister çöpe at ve görme! Ama değiştirme bir şeyi, bırak kırılanlar kırık kalsın. Kimsenin hakkı değil bir hayata apansız girmek ve o hayattan apansız çıkmak. Mevsimler geçmiş üzerinden, seneler geçmiş, başka tenler yoldaş olmuş gecelerine, unutarak kitabın yazarını, başkalarına sevgilim deyip sarılmış, doğum günlerinden çiçekler yollamışsın. Bırak güzel kalsın her şey, kitaptaki gibi kalsın, bırak hayal olsun hepsi, bırak tesadüf olsun benzerlikler.
