ilk gençlik yıllarımı mahveden teorem bu ya. bi arkadaşımın abisi olan ulvi isimli güzide şahıs bir gün hiç de gereği yokken bize gelip bunu anlatmıştı. olay az çok şöyle cereyan ediyor;
sav: bir ortamda 2 kişi iken birisi osurursa kimin osurduğu asla anlaşılamaz, ama 3 kişi olan bir ortamda birisi osurur ise bunu kimin yaptığı anlaşılabilir.
teoremin çatısı: şimdi diyelim ki bir ortamda iki kişi var ve aniden kekremsi bir duygu patlaması yaşandı. bu durumda haliyle iki tarafta osurduğunu inkar edecek. fakat biri sessizi koydu, bu aşikar. peki bu durumu nasıl çözebiliriz?
cevap: asla çözemeyiz çünkü elimizde hiçbir delil ya da ispat yoktur.
bir de aynı durumu 3 kişi iken yaşadığımızı var sayalım. biri içindeki ölü köpeği havaya bıraktı ve yine herkes inkar pozisyonunda. işte bu noktada kimin osurduğunu 3' ün 2' li kombinasyonlarını alarak çözebiliriz. yani baştan iki kişi diğerini yalnız bırakır. eğer koku bu iki kişiyle birlikte geliyor ise bırakılan kişi aklanır. akabinde başka bir kombinasyona geçilir ve bırakılan kişi ile baştaki ikiliden biri uzaklaşır. eğer koku hala burun direğini sızlatıyor ise en baştan ikiliye dahil olan suçludur. yok eğer gelmiyor ise ikiliden ayrılan kişi çocuğu bırakmıştır ve elbette suçludur. her durumda en az iki şahit olduğundan ''osursam osurdum derim'' mottosu değerini yitirir ve vaka çözümlenir.
evet gördüğümüz gibi osuruk teoremi gerçekten başarılı. yüzde yüz çalışıyor. lakin büyülü bir sırrı çözmüş gibi gelip bize bunu beş dakikada aktaran ve ardından kaybolan bu zatın duygu durumumuzda bıraktığı hasara ne demeli? post travmatik şokum 12 yıldır devam ediyor. siz düşünün yani. sözlerimi büyük düşünür ulvi nam zatın descartes ile ilgili kısa ama aforizmal anektoduyla bitirir esenlikler dilerim...
- bi gün descartes' e bir arkadaşı gelir ve şu muazzam soruyu sorar:
- lan descartes var mısın bi kerhane açalım he?
- bi düşüneyim...
