insanı dengesizliğe iten eylemdir.. kendinle çelişirsin, bi gün tamamdır iyiyim bugün süperim güçlüyüm dersin.. sonra akşamına bi mesaj atar dünyan daralır. ertesi gün yine çökersin. o, koridorlarda "aşık oluyorum eyvah" diye şarkı söylerken, senin üzüntünü düşünmez bile halbuki. tek umrunda olan egosudur. iyi olman, kendine bakman, güvenmen onu yaralar. aaa nasıl olur ki senin onun arkasın bağırıp "keserim ulan kendimiiii, geri dön banaaa" diye haykırman lazım. hepsinin sonunda da yorulursun, bitkin düşersin. sanki tonlarca yük taşımış gibi. ancak; ayrılan sevgili uslu durup etliye sütlüye karışmazsa, aslında o kadar da büyütülcek bişey olmadığını fark edersin. herkes kendi yoluna giderse gerçekten, bisüre güzeeelll acını çektikten sonra dibe vurup sıçrarsın. zira, hiç kimse vazgeçilmez değildir.
