sabah 8:30'da iş başı yapacak olan biri olarak bu saatte hala amaçsız şekilde ayakta olmanın, anlamsızca kendime acı çektirmenin haklı gururunu yaşıyorum. müzik dinlerken buluyorum kendimi, sözlükte yazılanlar arasında kaybolmuşken...
okuduklarımla, duyduklarımla aynı anda iki zıt duyguyu yaşıyorum içimde ve dışımda. sinirlenip kin duyarken bir yandan, özleyip, arıyorum onu bir yandan. bir yandan akarken gözlerim, bir yandan hatırladıkça gülüyor yüzüm...
üzerimde yatak kıyafetlerim var, çoraplarım ayağımda. sıcak köşe bulmuş bir sokak hayvanı gibi, kıvrıldım kalorifer peteğinin yanına. sanki o zamanlarda ki gibi. anımsıyorum, hissediyorum. ve yine duygular karışıyor, iç içe giriyor...
camdan dışarı bakıyorum, göz yüzü açık, sakin. o günden sonra ki ben gibi. hep açık, hep sakin. hareket yok, dışa vurum yok. tabir-i caizse "kendine müslüman."
otoyoldan geçen araçları gördükçe o zamanlar geliyor aklıma. yol kenarında duran eski, rengi atmış tahta direkleri sayardık. onlardan sıkılır, bir renk belirlerdik. o renk araçları sayardık. sıkılmazdık hiç. her yolculuk aynıydı...
şimdi yaşım 25, çok zaman geçti üzerinden... nerede kaybettim seni, nerede bırakıp gittin beni. ne zaman büyüdüm ben, neydi ki gitmeni gerektiren; özlediğim çocukluğum?
