ergenliğimize denk gelmişti. duruşuyla bize ilham veriyordu. asi, rock'çı, güzel bi kızdı. üstelik şarkıları da hoştu. nobody's home, complicated, i'm with you..
hele ki 15 yaşında fakülte yolunu tutmuş bünyem için de ilaç gibi geliyordu. dedim ya, hayatımda ilk ve tek yabancı albüm aldığım şarkıcıydı kendisi(cd çalar olarak değil, kaset olarak. zaten o zamanlar portatif cd çalarlar pek azdı piyasada, yeni yeni çıkıyordu. onun yerine sony walkman'lerimiz vardı. peki bi severdik. şimdiki gibi 16 gb-binlerce şarkı- atıp hemen sıkılanlar gibi değil, 13-14 şarkıyla 4-5 ay idare ederdik. dinlerdik, ama yaşardık da. şarkılar da daha bi güzeldi sanki ne o zamanlar.. neyse, uzattım biraz).
derken, büyüdük, yirmili yaşlara doğru geldikçe sene de 2007'lere gelmişti. avril de değişmişti. bir röportajında okumuştum. şey diyordu: prodüktörüm ve imajmakerlarım bana o rolü biçmişlerdi. klasik pop kızı olarak piyasaya çıkarsam şansımın az olacağını ve rekabetin çok olduğunu söylediler, dolaysıyla piyasada nispeten az olan ve daha sonra da tutulacak olan bu tarzda karar kıldık..
hah, süper ya. o şarkılar, o asi duruş, o ergen bünyemizin limanı, o albümdeki pozların, okuldaki ilk yıllarım, o tonla biriktirdiğim melankoli..
hepsi yalan mı oldu avril'ciğim? bu mudur yani? market, para, müzik piyasası..
sen de mi bizi kandırdın avril? bütün bunlar benim gibi birine bile albümünü aldırabilmek için miydi?
