sabah sekiz akşam beş çalışmışsınızdır, ayaklarınızı birer at toynağı gibi hissetmekteyken zor bela gelen otobüse kendinizi atıp sakin bir köşe bulursunuz, peşpeşe gelen duraklarda bilmem ne ziyaretinden , bilmem ne gününden gelen kollarındaki bileziklerinden yüzlerindeki makyajlara kadar ben buradayım diye bağıran tatlı su kokoşları olanca tombulluklarıyla peşpeşe doldururlar otobüsü ve taciz başlar o an. gözlerini üzerinize dikerler.imalı ve iğneli bakışların bütün okları bir güzel rendeledikten sonra sizi , son bir darbe olarak size bakıp yanlarındaki aynı familyadan gelen hayvana dönüp size bakarak birşey fısıldar.artık savaş borusu ötmektedir. bütün gün oturup pastasını böreğini yiyip, çayını ve kahvesini yudumlayan ehl-i keyf bu nineye(!) yer vereyim dersiniz. siz daha koltuğunuzdan kalkmadan bunu sezer ve harekete geçer, üstüne üstlük bir de o otobüsün sıkışıklığı içerisinde yeri başkasına da kaptırmak istemeyen teyze iter kakar bir yandan. ve evet sonunda tahtına oturmuştur.ama hala kem gözler üzerinizdedir ve ayakta kalmışlığınızla övünür etrafa duyarlı insan bakışları atıp zarardan ne kadar çabuk dönersem kardır dersiniz.
