evet ilkel bir davranıştı aslında konuşamamak. konuşmamak değil konuşamamak; bakmak,akıldan geçirmek ya da tam dilinin ucundayken bile engel olmak. düşünceler o forma geldiken sonra susmak değildir yapmak istenen; yanlış anlaşılmaktan korkmaktır. karşınızdaki ister arkadaş, ister sevgili, ister ebeveyn olsun; ağızdan dökülecek düşünce ise ister sevgi, ister nefret, ister öfke ile yoğurulmuş olsun. nerden bilebiliriz ki beklenen ''o an'' gelebilecek olduğunu, ya da içinde olmadığımızı. bazen fısıldamak bile yeter anlamlı kılmaya.
