önce bir çekirdek, sonra toprakla haşır neşir olan bir çekirdek, akabinde bi fidan, birkaç yıl sonra bir ağaç, kocaman gölgesinde serinlediğimiz, dallarına çıkıp hunharca kendisini tükettiğimiz bir tatlu doğa hediyesi.
elma, sabahlara "hmm.. sulu ve ekşi. cohgüzel." diyerek başlamamı sağlayan yegane faktör. başka ne bana, "hmm. sulu ve ekşi . cohgüzel." dedirtir zaten bilemiyorum doğrusu.
ama elma diyince , eski evimizin bahçesindeki elma ağacı ve çok sevdiğim "can" adlı muhabbet kuşum geliyor aklıma. can öldüğünde , yerini unutmayayım, özlediğimde açar bakarım(çocukluk işte) diye bahçedeki elma ağacının altına gömmüştüm. pamuklara sarmalamıştım, canı acır sanmıştım. mendillere sarmıştım, üşür sanmıştım
